Fuji (28-07-2011 en 29-07-2011)

Het is nu vrijdagmiddag rond half 5 bij ons en we zijn net iets langer dan een uur thuis. Onze tocht naar en op Fuji heeft in totaal 24 uur geduurd. We vertrokken op donderdag om kwart over 3 ’s middags en kwamen vrijdag om kwart over 3 ’s middags weer aan in het Cozy House.

Om bij Fuji te komen, hadden we voor donderdag buskaarten gereserveerd om 10 voor 5 in de middag. Deze bussen vertrekken vanaf Shinjuku, een deel van Tokyo wat ongeveer 1 uur reizen met de trein van Ichikawa af ligt. Aangezien de bussen hier stipt op tijd wegrijden, met hun passagiers op de juiste (gereserveerde) stoel, wilden we natuurlijk niet graag onze lift zien vertrekken zonder ons erin. De busreis duurde van 10 voor 5 tot 10 over 7, tijd dus om nog een klein beetje te rusten en zoals andere passagiers nog wat te slapen.

Nou is het zo, dat wanneer je Fuji beklimt, er verschillende mogelijkheden zijn. De eerste mogelijkheid is om een soort pelgrimstocht te doen vanaf het allereerste station van Fuji. Dit station bevindt zich aan de voet van de berg. De klim vanaf de voet van de berg is voor de echte doorzetters, want deze duurt tussen de 12 en 15 uur zonder rusten. Wij zijn wel doorzetters, maar ook realistisch… dus geen klim vanaf station 1 ;)

De andere mogelijkheden voor het beklimmen van Fuji zijn om te starten bij station 5. In totaal is de berg verdeeld in 10 stations, waarvan station 10 natuurlijk de top is. In totaal zijn er 4 verschillende 5e stations:
- Gotemba 5th Station op 1400 meter
- Shubashiri 5th Station op 2000 meter
- Kawaguchiko 5th Station op 2300 meter
- Fujinomiya 5th Station op 2400 meter
Al deze stations zorgen ervoor dat de trotse bergbeklimmer bij de top zal komen. De keuze voor een station ligt voornamelijk aan de locatie van de avonturier, aangezien de stations allemaal op een andere zijde van de berg liggen. Onze keuze ging uit naar het Kawaguchiko 5th Station.

Het stuk van het 5e naar het 6e station was vrij makkelijk, met voornamelijk schuin oplopende grindpaden. Dit stuk duurde ongeveer 50 minuten en we werden vergezeld door een man uit Groenland. Bij het winkeltje waar de wandelstokken voor Fuji worden verkocht, vroeg hij ons of hij een stukje mee mocht lopen. Dat vonden wij geen probleem natuurlijk. De man, Mars genaamd, vertelde dat hij meerdere bergen had beklommen in Groenland. Hij was in Japan voor 2 weken, voornamelijk voor Karate training, maar had toch de tijd genomen om Fuji te beklimmen. Bij aankomst op het 6e station (op een hoogte van 2.390 meter) namen we afscheid van Mars, die niet zou rusten bij dit station. Wij hebben een korte pauze ingelast om te genieten van het uitzicht in het donker, want hier in Japan gaat de zon om 7 uur toch echt al wel onder. Zo ook op Mount Fuji.

Vol goede moed vertrokken we vanaf station 6 naar station 7. Bij het bereiken van station 7 (op 2.700 meter en na ongeveer 2 uur) kregen we eindelijk onze eerste stempel! Ja.. stempels ja.. geen gewone stempels met inkt, maar stempels die in de wandelstok worden gebrand. En we hebben er heel wat verzameld. Tussen station 7 en station 9 bevinden zich een aantal hutten waar bezoekers van de berg een uiltje kunnen knappen. Maar je kan hier ook een stempel op de stok laten aanbrengen, zodat je een mooi aandenken hebt aan de barre tocht.

Met wat vermoeide benen gingen we weer op weg vanaf station 7 naar station 8. Na het gebouw van station 7 stond ons echter een uitdaging te wachten. Er was geen sprake meer van een pad of een stenen trap, maar van een daadwerkelijke klimroute over stenen en rotsen heen. De route werd aangegeven door metalen palen in de grond, waar een metalen ketting doorheen liep. Leunend op onze wandelstok, gebruik maken van de ketting als deze hoog genoeg kwam en klauterend over alle obstakels kwamen we steeds hoger de berg op. Elk stuk klauteren en klimmen werd onderbroken door een hut (lees: Stempelpost!!, Gotta catch them all). Bij deze hutten namen we dan goed de tijd om bij te rusten, aangezien er hier en daar toch pittige klauterpartijen ontstonden.

Vanwege het grote publiek op Fuji raak je vanzelf aan de praat met andere mensen. Zo raakten we aan de praat met twee Japanners, die net als wij voor het eerst of voor de tweede keer de berg beklommen. Ze waren verbaasd dat toen zij nog hijgend bovenaan een rotspad stonden, wij er alweer aankwamen, haast zo fit als twee hoentjes. Wat is die Tae Kwon Do training toch goed voor de beenspieren of niet? Aangezien we de tijd namen om deze paden zo veilig mogelijk te lopen, hebben we over de klim naar station 8 (op 3.100 meter hoogte) ongeveer 3 uur gedaan.

Daarna vervolgden we onze weg naar het volgende station, genaamd het Originele Achtste Station. Veel beklimmers beslissen om hun eerste klim tot station 8 overdag te doen en dan rondom station 8 in een hutje slapen om vervolgens rond 1 uur weer verder te gaan richting het Originele station 8 en de top. Aangezien wij rond 1 uur bij station 8 aankwamen, kwamen we in een flinke drukte terecht. Hierdoor liep je in lange rijen de berg op, wat niet altijd even prettig was. Niet iedereen liep even snel door of gaf ruimte om te passeren. En aangezien het flink waait op deze hoogte, was het op sommige stukken heel erg koud. Over de route naar het originele station 8 (op 3.400 meter) hebben we ongeveer 1 uur en drie kwartier gedaan.

De tocht naar de top was misschien nog wel het zwaarst. Wederom in niet erg opschietende rijen en geplaagd door de koude wind begon ons animo flink te dalen. Maar zo’n 600 meter voor de top kregen we leuk nieuws: de ‘genki’ bezoekers zouden langs rechts naar boven klauteren over de rotsen en stenen, terwijl de wat minder ‘genki’ bezoekers links in de rij naar boven zouden blijven sjokken. Nou betekent ‘genki’ eigenlijk je energie (van lichaam en geest). Aangezien het sjokkende tempo niets meer bracht dan veel koukleumen en irritaties over anderen, waren we maar al te blij om aan te kunnen sluiten bij de rechtse rij. Al klauterend en klimmend bewogen we ons in een flink tempo voort, zodat we het in ieder geval weer wat warmer kregen. En natuurlijk al snel de top beter in zicht zagen komen. Alsnog was het een slopend onderdeel, want je moest op sommige stukken puur vertrouwen op je wandelstok en je evenwicht. Maar het voelt zo gaaf om een berg ECHT te beklimmen en niet braaf een pad te volgen… na nog eens anderhalf uur klimmen en klauteren kwamen we dan eindelijk aan op de top van Fuji, op 3.776 meter hoogte. Wat een machtig gevoel geeft dat, het is onbeschrijfbaar. Je staat op één van de hoogste bergen ter wereld en daar zie je de zon opkomen vanuit de wolken. Na een klim van 9 uur is dat een mooie beloning. Samen met een bak warme Ramen (noodles met groente en vlees), want zomer of niet, op de top van Fuji vriest het.

Tja.. na een stempel te hebben gehaald waarop staat dat je helemaal tot de top bent geklommen, was het tijd voor de afdaling. De kou en de hoogteziekte met hoofdpijn en duizeligheid begonnen nu ook wel parten te spelen natuurlijk. De daling vanaf Fuji is vrij eenvoudig; je gaat naar beneden via een grindpad. Je kan dit lopend, rennend, glijdend, vallend en met een sleetje doen. We hebben alle manieren gezien, gekeurd en het maar gewoon gehouden op rustig lopend en hier en daar wat glijdende stappen als het pad steiler werd. We begonnen onze daling om half 6 ongeveer en we kwamen rond 10 uur beneden weer aan. Ja… wie een berg beklimt moet er ook weer af natuurlijk.. Het leukste stuk van de daling was nog wel de bonte kleding van de Japanse beklimmers. Het leek haast Sesamstraat wel: fel blauwe jassen, paarse broeken, roze jassen, oranje petten… noem het maar op en het was wel te zien. In onze foto’s kunnen jullie daar van mee genieten natuurlijk ;)

Beneden stond ons een nare verrassing te wachten. Bij het kopen van de tickets, had de vriendelijke dame van busbedrijf Keio namelijk gezegd dat we een retour-ticket hadden gekocht. Bij het busstation op Fuji bleek dit echter niet zo te zijn. Hadden we nou geweten dat we nog een ticket moesten kopen, dan hadden we dat geld apart gehouden. Nu niet, waardoor we 1000 Yen tekort kwamen om in ieder geval in Shinjuku te komen. Gelukkig hielp een Amerikaans echtpaar ons door een interessante ruil. Ze wilden ons best 1000 Yen lenen, maar we vonden het geen eerlijk plan om hen daar niks voor terug te geven. Aangezien we nog euro’s in onze portemonnee hadden, boden we aan om dan 10 euro (iets meer dan 1000 Yen in waarde) aan hen te geven en dan op een later moment in Tokyo af te spreken (waar zij verbleven) om de 10 euro weer om te wisselen in 1000 Yen. Gelukkig hoefde het niet zo ingewikkeld, want de vrouw van dit echtpaar bleek een zus te hebben in Europa. Wat een geluk echt… Gelukkig konden we ook nog wat hulp bieden aan het echtpaar. Zij moesten de berg namelijk nog op en hadden wat vragen over het weer, of het handig was een bril te dragen vanwege het zand en over de regen die mogelijk zou vallen. Na hen honderd maal bedankt te hebben, vervolgden we ons pad terug naar huis. We zullen tot 7 uur voornamelijk wat ontspannen en daarna boodschappen doen voor het eten. En daarna? Heerlijk slapen! Want daar zijn we wel aan toe.