12 juli 2014 Akasakamitsuke

Een lekker rustig begin van de dag. Voor overdag hadden we rust ingepland, dus een keer lekker uitslapen in tegenstelling tot het steeds vroeg opstaan om specifieke treinen te halen. Hierdoor was er tijd om alles even op orde te zetten, zoals een wasje draaien, de reisverslagen een beetje bijschrijven, skypen met het thuisfront en gewoon lekker een beetje luieren.

Voor in de avond hadden we afgesproken met wat Japanners uit Final Fantasy. Ik speel altijd met een vaste groep, waarvan er 4 in Tokyo wonen. Het leek ons daarom leuk om gebruik te maken van de gelegenheid. Eens kijken wat voor wezens er schuilen achter al die uit de kluiten gewassen fantasiefuguren.

Al een tijdje voordat we naar Japan gingen was deze meeting gepland, er werd mij toen gevraagd wat voor eten ik het lekkerst vind. "Vlees!" was mijn antwoord en in het bijzonder biefstuk. Er werd besloten dat we dan Kobe biefstuk moesten eten. Dit zou nagenoeg het beste rundvlees van de wereld moeten zijn. Oprechte interesse was gewekt. Enkele dagen later kreeg ik het bericht dat er was gereserveerd in het restaurant Ajitetsu. Via Google vond ik al snel de website. Zag er allemaal erg prestigieus uit, hoewel ik wel wat schrok van de prijzen. Ach je leeft maar 1 keer.

Rond kwart voor 5 vertrokken we richting station Akasakamitsuke een beetje aan de zuidwestkant van Tokyo. Om kwart voor 6 hadden we afgesproken en voor 6 uur was er gereserveerd. Dit werd echter nog een heel avontuur. Aangezien de Japanse stations veel groter zijn dan de Nederlandse, werkt het niet zo simpel als voor het station afspreken. Een gemiddeld station heeft al tussen de 5 en de 10 uitgangen. Zo hadden we deze avond afgesproken bij exit A10. Eenmaal aangekomen bleek er alleen exit A of exit10 te zijn. We kozen voor A, dat antwoord was fout. Toen we om tien voor 6 nog niemand zagen realizeerden wij ons dat we fout zaten. Helaas werken onze telefoons alleen met wifi in Japan, maar uiteindelijk iemand via een oldschool telefooncel gebeld. Na een hoop gezoek vonden we de crew eindelijk en konden we naar het restaurant gaan. Uiteindelijk kon 1 jongen niet komen vanwege werk, dus het werden 3 Japanners, Mayumi, Konou en Ikari. Overigens sprak geen van hen goed Engels, dus het zou een uitdaging worden.

Ietsje later kwamen we aan bij het restaurant, het zag er al erg netjes uit. Een van de medewerkers sprak goed Engels en legde de drankenkaart uit en het menu wat wij zouden krijgen. Er waren meerdere gangen, waarbij steeds het Kobevlees centraal stond. Steeds werd netjes uitgelegd van welk deel van het rund het stuk vlees afkomstig was. Ook kregen we uitleg hoe het komt dat Kobevlees zo lekker is. Conclusie, ze worden gemasseerd en mogen ook bier en een soort Japanse jenever drinken. Hierdoor worden ze blijer en blijkbaar ook malser.

Ieder stukje vlees werd anders klaargemaakt, de een nog lekkerder dan de ander. Zo hebben we het vlees rauw, kort gebakken, gegrilld en gekookt mogen eten. Steeds bijgestaan door een salade, specifieke kruiden en groentes. Puur genieten.

Het programma was ook all you can drink, dus we konden lekkere dingen uitproberen. Zo hebben we ook luxe sake uit noord- en midden Japan gedronken. Toch echt een wereld van verschil met de sake die we gewend zijn in Nederland. Aangezien Japanners slecht tegen drank kunnen zorgde dit voor veel plezier. Al snel moest Ikari toegeven dat hij zat was. Daijobu ja nai!

Ondanks de taalbarrière hebben we een zeer gezellige avond gehad, iedereen had wel iets van een vertaalapparaat bij zich waardoor we er steeds wel uitkwamen. Tussendoor werd Konou via Skype gebeld door andere, niet in Tokyo wonende, leden van de Final Fantasy crew. Erg leuk. Toen uiteindelijk de rekening kwam werden we verrast, wij mochten niet meebetalen, het was een cadeau, daar stonden ze echt op. Het bleek zelfs dat twee niet in Tokyo wonende leden een bijdrage hadden geleverd zodat wij echt Kobevlees konden eten. Erg bijzonder, nu nog iets bedenken wat we terug kunnen doen.
Na een vrolijk afscheid en een paar foto's gingen we terug naar huis. Konou bleek dezelfde kant op te moeten dus daar hebben we nog een deel mee gereisd.
Thuis aangekomen konden we met goed gevulde buikjes gaan slapen. We hebben in ieder geval een nieuw favoriet Japans gerecht ontdekt.