23 juli 2014 Akihabara
Door: Otto
Blijf op de hoogte en volg Otto en Martje
04 Augustus 2014 | Japan, Tokio
Ook wij hadden in de loop van de week weer wat nieuwe buren gekregen. Onze directe buren zijn een vader en zijn dochter, klinkt op zich vrij rustig, maar valt bar tegen. Dat kind lijkt wel ebola te hebben en hoest zichzelf de longen uit haar lijf, terwijl de vader de meest zwakzinnige lach ooit heeft, en helaas nog hard ook. De buren tegenover ons waren ook vrij apart, en realizeerden zich waarschijnlijk niet hoe dun de muren zijn. Martje sliep er wonder boven wonder doorheen, maar helaas moest ikzelf aanhoren hoe die flink lagen te rampetampen. Blijkbaar was ik niet de enige die het kon horen, want nadat ze klaar waren hoorde ik hard gelach vanuit een andere kamer vol Chinezen. Ach ja, weer een ervaring rijker.
Dus uitslapen werd het niet, maar tenminste wat langer in het nest liggen. Vandaag zouden we lekker gaan shoppen in Akihabara. Voor mij op zoek naar Final Fantasy spullen, voor Martje was het de zoektocht naar Disney tsums en pakjes voor de knuffels van Disney.
Helaas begon het met een teleurstelling, een groot gebouw waar we vorige keer leuke dingen gezien hadden was gesloten, er stond echter groot op dat de "grand opening" op 20 juli was, maar het was reeds 23 juli, erg vreemd, zo niet Japans. Ach gelukkig waren er nog vele andere winkeltjes in Akihabara. Het lukte mij echter niet om items te vinden van Final Fantasy die ik nog niet had. Martje had al schattige nail art gevonden van Marie, een schattige kat van Disney (Aristocats).
Typisch Japans namen we een lekkere Teriyakiburger bij de Mos Burger, dit is een Japanse burgertent. Daarna hadden we weer nieuwe energie opgedaan om verder te shoppen. Uiteindelijk vond ik gelukkig nog wat winkels waar ze soundtracks van Final Fantasy verkochten, het was gelukkig dus toch niet voor niks.
Vermoeid van het shoppen hadden we om 6 uur afgesproken met Michael voor het station van Akihabara. We vertelden hem over de teleurstelling van die grote winkel die gesloten was. Gelukkig wist Michael de oplossing van het mysterie. De winkel was verplaatst en in een ander groot gebouw iets verderop geplaatst. We vonden daar inderdaad de winkel, alles wat groter opgezet dan eerst, meer ruimte en meer spullen. Gelukkig vonden we hier voor Martje de pakjes voor haar knuffelbeesten van Disney. Nu hoeven Shellie-May en Gelatoni niet meer naakt rond te rennen achter elkaar aan, maar kunnen ze door het leven als Minnie en Micky Mouse.
Om half 8 hadden we afgesproken met Itomi, wederom een vriendin van ons vorige bezoek aan Japan. We zouden met zijn vieren gaan eten bij een Shabushabu restaurant. Shabushabu is een Japans type restaurant waarbij je dunne plakjes vlees voor 5-10 seconden laat weken in kokend water. Uiteraard kan er ook allerlei groente en noedels in de pan gegooid worden, maar persoonlijk hield ik het op alleen vlees!
Itomi was iets aan de late kant, volgens mij werkt zij ook veel te hard. 3 jaar geleden maakte ze al constant werkdagen van 8 tot 9, 6 dagen in de week en volgens mij is daar niks aan veranderd. Gelukkig was er vlakbij het restaurant nog een grote cdwinkel waar ik ook nog even rond kon kijken en wederom wat Final Fantasy soundtracks vond. Daarna was er een blij weerzien met Itomi en konden we onze weg vervolgen naar het restaurant. Hier was er de keuze uit verschillende soorten kwaliteit vlees. Wij kozen voor de een na beste, wat inhield dat dit allemaal Japans vlees was, van hoge kwaliteit. En dat was ook te merken, het was allemaal heerlijk. Gelukkig was het all-you-can-eat, dus schaal na schaal vol vlees werd besteld, totdat van iedereen de buikjes tegen ontploffen aan zaten.
Na nog lekker nagekletst te hebben moesten we van Itomi in een fotohokje om blije foto's te maken. Dit is iets typisch Japans, en voornamelijk bedoeld voor jonge meiden die met vriendinnengroepjes in zo'n fotohokje gaan. Michael en ik voelden ons daarom ook niet volledig op ons gemak. Je ogen worden automatisch vrouwelijker gemaakt en oneffenheden in de huid worden automatisch verwijderd. Gedurende 6 foto's moet iedereen bepaalde poses aannemen, uiteraard allemaal puur schattig en zo erg Japans. Daarna kan je via een touschscreen alle foto's bewerken met blije versieringen zoals strikjes, brillen, sterretjes, hartjes en alles wat blij en fleurig en vooral niet mannelijk is. Schattig werden de foto's wel, Michael en ik zagen er totaal niet mannelijk uit, maar het was wel een aparte ervaring.
Het was leuk om Itomi weer te zien, maar aan alles komt een einde. Dus na een kort afscheid gingen we weer naar huis om met een volle buik in slaap te vallen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley