24 juli 2014 Mount Takao

Toch maar weer een dagje optijd eruit, we hadden voor vandaag namelijk iets actiefs op de planning staan. We gingen namelijk een berg beklimmen. Vrees niet, we gingen niet weer Mount Fuji beklimmen zoals vorige keer, dat is iets wat je maar 1 keer doet in je leven..desondanks heb ik hetzelf al twee keer gedaan, zo niet Japans. Er is zelfs een Japans spreekwoord wat luidt "He who climbs Fuji once is a wise man, he who climbs Fuji twice is a fool", ach ja.

Dus niet Mount Fuji, maar Mount Takao, wat een dwerg is vergeleken met Mount Fuji, maar desondanks toch zeker de moeite waard. Via de sobu line moesten we naar Shinjuku om daar over te stappen op de Keio subway line naar Takaosanguchi, ongeveer een uurtje buiten Tokyo. Eenmaal aangekomen op het station hadden we drie opties. We konden volledig naar de top lopen, wat ongeveer 2 uur zou duren, we konden een cablecar tot halverwege nemen of een passenger lift nemen tot halverwege. Aangezien we Fuji al beklommen hadden vonden we dat we het recht hadden om quasilui te zijn, dus oprechte interesse was gewekt voor de passenger lift, wat spannender bleek te zijn dan verwacht. Dit bleek namelijk een kabelbaan te zijn, zonder iets van een gordel of iets anders om je op je plaats te houden. Gezellig met zijn tweetjes op zo'n bankje gingen we de hoogte in, met onze voetjes al bungelend in de lucht. Gelukkig gingen we niet al te hoog van de grond af, steeds slechts 3 a 4 m van de grond verwijderd. Echter gingen wij wel ongeveer 300m de hoogte in, achteruit kijken was niet aan te raden. Op ongeveer drie kwart zat een fotomoment, alsof je in een achtbaan zit. Een blije Japanner onder een parasol zat daar foto's te maken van iedereen die zich in de val van de kabelbaan had laten lokken. Toen wij twee minuten later boven aankwamen lag de foto daar al afgedrukt klaar, wat zijn het toch ook een ninja's he die Japanners. Omdat het toch wel een erg leuke foto was besloten we om ons af te laten zetten als goed begin van de rest van de klim.

Na een stukje van tien minuten lopen hadden we al een mooi moment voor een korte pauze. Hier was namelijk een klein apenpark. Het omvatte een groot verblijf van ongeveer 50 Japanse makaken, waaronder een klein schattig hummeltje van twee weken oud. Ik blijf het altijd fascinerend vinden om naar deze dieren te kijken, een groot deel van hun gedrag is echt menselijk. Vooral mooi is het om te zien hoe de jongere aapjes elkaar aan het plagen zijn. Elkaar aan de staart trekken en snel wegrennen, slingerend van het ene touw naar de andere. Na de aankomst van iets te duidelijk aanwezige Amerikanen hadden we er weer genoeg van en gingen kijken bij de botanische tuin die iets verderop gelegen was naast het apenverblijf.

Helaas zijn we maar tot ongeveer de helft gekomen aangezien het insectengehalte iets te hoog voor ons was. Na ongeveer tien seconden vloog er al een gigantische kever op de broek van Martje. Gelukkig wist Martje het gillen nog lang genoeg te bedwingen zodat ik een mooie foto van het beestje kon maken. Iets verderop werden we al belaagd door allerlei muggen en hoorden we dingen vliegen waarvan we eigenlijk niet wilden weten wat het was. Het was er allemaal prachtig, en we hebben een mooie eerste indruk gehad, maar daar bleef het helaas ook bij. Snel terug naar het klimpad.

Vanaf daar vervolgden wij onze weg naar de top van het bergje. Onderweg kwamen we langs een mooie tempel die geweid was aan de tengu, oftewel de bosdemonen. Dit zijn aparte schepsels met lange rode neuzen en vaak met vleugels. Uiteraard werden wij hier ook weer belaagd door een gigantisch vliegbeest wat eruit zag als een soort wesp, maar dan Japanser. Op de Nederlandse wespen heb ik het al niet, laat staan op hun Japanse ninjaversies.

Het bos op en rondom de berg staat bekend om zijn vliegende eekhoorns, helaas hebben wij er geen kunnen zien, wel hoorden wij regelmatig geluiden waarvan wij vermoedden dat het de eekhoorns waren, of reusachtige prehistorische insecten, dat kan natuurlijk ook. Na een klim van een uur kwamen we uiteindelijk aan op de top, slechts 599m. Zoals ik al zei, slechts een dwergje vergeleken met Fuji, desondanks hadden we een mooi uitzicht op de stad.

Na een korte lunch op de top gingen we terug naar beneden, wat aanzienlijk sneller ging dan de beklimming. Om er een beetje variatie in te houden besloten we om deze keer de cablecar te nemen naar beneden. Deze tocht was aanzienlijk steiler dan de kabelbaan, maar wel afgeschermd, en wat sneller. Ook al was het geen Fuji, Mount Takao is toch ook zeker een aanrader voor een mooie dag vol met natuur en wat extra beweging.

De dag hebben we mooi afgesloten door met Michael uit eten te gaan bij Yamachan. Aangezien de reguliere zitplaatsen op de benedenverdieping vol waren moesten we boven een typisch Japanse tafel nemen. Oftewel een lage tafel waarbij je op de grond moest zitten, ook wel eens leuk. Tijdens het eten ontstond er naast ons een vermakelijk tafereel. Twee dronken zakenmannen probeerden daar drie Japanse vrouwen te versieren en hun te trakteren op drankjes. Het was voor ons al vrij duidelijk te zijn dat ze daar eigenlijk helemaal geen zin in hadden. Regelmatig wisselde een van de vrouwen een angstige blik uit naar Martje en uiteindelijk namen ze inderdaad beleefd het hazenpad, de twee zakenmannen verdrietig achter latend. Wij kregen de indruk dat de ene redelijk snel daarna verdrietig was, omdat hij een verkeerd telefoonnummer had gekregen van haar, helaas.
Na dit mooie tafereel gingen we weer met een goed gevuld buikje naar bed, het was weer een mooie dag.