Nara (15-07-2011)

Om de vierde dag met de Railpass te vullen, hebben we gekozen voor een bezoek aan Nara. Dit wat kleinere stadje staat bekend om zijn hertjes, die in Nara Park rondlopen. Na een treinreis van ongeveer 4 uur kwamen we aan op het station van Nara. Van daar uit was het ongeveer 20 minuten lopen tot Nara Park.

Nara Park is onderdeel van een gebied waar veel tempels, shrines en andere mooie bouwwerken te zien zijn. Onze eerste bezienswaardigheid was een 5 verdiepingen hoge pagode, gebouwd in 730. Deze pagode is de op één na hoogste houten pagode in heel Japan. Voor de pagode kwamen we al een hert tegen. Dit diertje bleef lekker op zijn plekje in de schaduw liggen en liet zich gewillig over het hoofd aaien.

Na de pagode zijn we het park gedeelte in gelopen. Daar aangekomen waren hele kuddes herten te zien. Maar je kon daar meer doen dan alleen herten kijken; het was zelfs mogelijk om hertenkoekjes te kopen. En dan niet koekjes gemaakt van hertjes, maar koekjes speciaal voor deze oh zo vriendelijke uitziende dieren. Helaas verandert menig hertenbok in een op eten belust gevaarte, zoals ook wij aan den lijve hebben ervaren. Na het kopen van de hertenkoekjes (8 ronde koekjes van ongeveer 15cm doorsnee) werden we belaagd door Bambi en zijn hele gevolg. Terwijl ze toch echt in Japan wonen, het land van de structuur en het netjes wachten, waren ze niet erg van plan om een ander familielid er met de buit vandoor te laten gaan. We werden beide gelijk heel interessant bevonden door groepen herten, die begonnen te steigeren voor een stukje koek. De bokken gebruikten hun gewei om de aandacht te krijgen en om onze aandacht te trekken werd hier en daar aan de tas geknabbeld. En dan kwamen wij er nog goed vanaf; bij het standje waar de koekjes werden verkocht werd een meisje belaagd door een hertenbok, die haar tot 3 keer toe een flinke stoot met zijn gewei gaf, om haar aan te manen koekjes voor hem te kopen. Toen deze bok het ook bij de verkoopster probeerde, kwam hij van een koude kermis thuis. De verkoopster was namelijk in het bezit van een stok, waar Bambi toen een flinke pets mee kreeg.

Nu moeten we eerlijk zijn en vertellen dat we wel degelijk gewaarschuwd zijn voor de gevaren die de herten kunnen vormen. Zo werd in duidelijke tekeningen getoond hoe Bambi de volgende trucjes kent: Bite, Kick, Butt en Knock Down. Voor zover wij weten is er nooit een menselijk tegenoffensief gekomen, want er staat geen bord in hertentaal met soortgelijke trucs.. Op zich wilden we hier wel verbetering in brengen, maar het zou misschien een beetje sneu zijn om met foto’s te laten zien hoe Otto aan een hertenachterpoot knaagt of hoe Martje een onschuldig uitziend hertje een kopstoot verkoopt.

Eenmaal buiten de gevarenzone van de voedselvoorziening, werden de herten weer een stuk liever. Ze zijn zo tam, dat je met gemak op de af kunt lopen en ze kunt aaien. En als je geen eten bij je hebt, maakt het deze diertjes niks uit; ze lusten namelijk ook papier. Of het erg goed voor ze is betwijfelen we, maar één van de herten scheen een plattegrond van het park die op een brug hing wel erg smakelijk vinden.

Buiten deze vermakelijke dieren hebben we ook nog veel van de mooie gebouwen kunnen zien, zowel van buiten als van binnen. Vanaf een grote poort met gigantische beelden van beschermgoden hadden we mooi uitzicht op een prachtige tempel. Onderweg naar deze tempel werden we aangesproken door een groep middelbare scholieren. In Japan krijgen zij onderwijs in het Engels en wordt hen als huiswerk opgedragen om gesprekken te voeren met buitenlanders. Via standaard zinnetje (zoals ‘how are you’ en ‘where are you from?’ stelden de kinderen ook zelf wat vragen. Zo wilden ze erg graag weten welk Japans eten we het lekkerst vinden. Ook hun leraar kwam na een tijdje luisteren hoe ze het er vanaf brachten en vond het leuk dat wij de moeite deden om zowel in Engels als in het Japans met de kids te praten.

Na deze grappige onderbreking hebben we een bezoek gebracht aan de tempel met de grootste Boeddha in Japan en bij hem een kaarsje opgestoken. Deze Boeddha is ondergebracht in het grootste houten gebouw in heel Japan. Na ons gebedje aan Boeddha zijn we verder gelopen naar een shrine. Deze shrine dankt haar naam aan de vele stenen lantaarns die ze in haar omgeving heeft. De meeste van deze lantaarns zijn gedoneerd en staan opgesteld in de tuinen voor en achter het gedenkgebouw. Ook hier was weer menig hert te spotten, meestal uitrustend in de schaduw van een boom.

Het mooie aan plaatsen als Nara is de rust die er heerst. Ondanks de vele toeristen, is het er toch rustig en stil. Op de cicaden na dan.. deze gigantische beesten zitten in de bomen verschanst en spelen al rammelend met hun achterwerk menig melodietje. Eigenlijk heeft het ook wel wat. Waar bomen zijn, zijn cicaden en hoor je hun geluiden. Cicaden zijn namelijk insecten die leven van boomschors en in hun leven niks anders doen dan chillen in een boom, een beetje rammelen met hun achterste en dood neervallen als het hun tijd is. Vanwege hun kleur zijn de cicaden moeilijk te spotten vanaf de grond, dus een foto van deze muzikale dieren laat nog even op zich wachten.

Aan het einde van onze tocht zijn we in een bus gestapt, om vervolgens met de trein weer naar huis te reizen. Nog nagenietend van weer een mooie dag zal een goede nacht rust weer welkom zijn.